باورش بسیار سخت است که واقعا در خاطرم نیست تاریخ آخرین بروزرسانی وب سایت و نوشتن مطلب جدید را، بقدری مشغله فکری و کاره های در دست اجرا وقتم را پر کرده که حتی فکر شروع پروژه آلبوم جدید یا رفتن به مسافرت چند روزه را هم نمی توانم از ذهنم بگذرانم. از دی ماه ۱۴۰۰ که بخاطر بیماری و البته تنهایی مادرم به اتفاق سامره تصمیم به نقل مکان از قزوین به شمال گرفتیم تا به امروز اتفاقاتی افتاده که اگر کسی من را بشناسد و خود از نزدیک در جریان نباشد از صحت وقوع آنها واقعا دچار تعجب بسیار می شود از شنیدنشان.

از اجاره نشینی یک ماهه در رشت و راه اندازی دُکان اغذیه فروشی و اینکه چه خوب فهمیدم برای اینکار ساخته نشده ام و هرچه بود را جمع کرده و به خانه مادرم بازگشتم تا استخدام در یک ارگان دولتی و شروع زندگی کارمندی! شرکت در مسابقات کیک بوکسینگ استانی و کشوری و شروع چند پروژه قدیمی که گوشه ذهنم خاک می خورد. راجع به هر کدام از اینها بخواهم بنویسم میشود صدها صفحه مطلب که دانستنشان نه به کار شما می آید و نه نوشتنشان از عهده من! پس خلاصه کردم هر آنچه که بود. فقط اینکه یک مورد را واقعا دوست دارم در اینجا بنویسم که در جایی ثبت شده باشد. مهمترین اتفاقی که افتاد و از لحاظ روحی ضربه بسیار بدی به من زد جدایی از دوست خوبم حاج حسین آن هم بر سر یک شوخی خیلی معمولی طوری که رفت که رفت و بارها و بارها پیغام ها و پیام های من بی جواب ماند و خبری از او نشد. شاید از من رنجیده خاطر بود. شاید دیگر دوستی مان برایش صرف نداشت یا شاید تاریخ انقضا رفاقتمان به سر رسیده بود. هر چه که بود دیگر حاج حسین عزیز در زندگی من نیست و از آنجایی که معتقدم هر که رفته بر خواهد گشت. برگشت آن عزیز هم فایده ای ندارد زیرا که رفاقتمان آن رفاقت قبل نخواهد شد. ما دوستی مان بر پایه اخلاص، معرفت و برادری استوار بود که فرو ریخت ولی من برایش هرجا که هست آرزوی نیک بختی و سلامتی دارم و همیشه حرفم این بوده که حسین انسان خوبی بوده و هست.

به هر حال این روزها از صبح تا عصر در محل کارم هستم و زمان باقی مانده را به ورزش، آموزش، یادگیری و انجام پروژه های علمی می گذرانم. شاید زمان زیادی نباشد برای انجام همه این امورات ولی مدیریت زمان را یادگرفته ام و خلاصه زندگی در جریان است.

سید مهدی سلیمی/پره سر/۰۱مرداد۱۴۰۲

نزدیک به هفت ماه است که چیزی ننوشته ام، نه اینکه حرفی برای گفتن نداشتم یا اینکه سرم خیلی شلوغ باشد یا اینکه سرگرم روزمره گی های زندگی شده باشم. هیچکدام از اینها نبوده است. تمام این مدت را مشغول فکر کردن به حالی که گذشت، گذشته ای که گذشته و آینده ای که خواهد گذشت و بروزرسانی جهانبینی خودم بودم. تغییر محل کار دفتر آبشار رایانه، قطع همکاری با عده ای و شروع همکاری با عده ای دیگر، اینها مهم ترین اتفاقاتی بودند که به وقوع پیوسته اند و من هم مثل هر روز مشغول کار و مطالعه هستم. البته ناگفته نماند که بعد از سه سال آلبوم عقاب اسیر مراحل نهایی اش به اتمام رسیده و در شرف انتشار قرار دارد. آلبوم عقاب اسیر حرف های تازه ای دارد در قالب ده قطعه موسیقی بیکلام در سبک های مختلف که متاسفانه در ایران طرفداران اندکی دارد. از بیست مهر ماه در قالب یک برنامه غذایی سالم و ورزش سنگین روزانه مشغول وزن کم کردن هستم. کسی چه میداند شاید در آینده ای نزدیک (بعد از هفت سال) دوباره پا به رینگ گذاشتم. اینبار محکوم به پیروزی خواهم بود. شکستها اتفاق افتادند و دیگر جایی ندارند در کارنامه ورزشی من. البته انگیزه اصلی برای کم کردن وزن و ورزش حرفه ای لبخند های همسرم بودند. این روزها که کم تر میتوانم خوشحالش کنم. خوب این هم راهی ست برای خوشحال کردن تمام من.

سید مهدی سلیمی/قزوین/۱۶آبان۱۴۰۰/آبشار رایانه

اینکه آدمی در گذشته بماند و حسرت روزهای خوب گذشته را بخورد چیز خوبی نیست، خدا نصیب گرگ بیابان نکند! ولی اینکه هر از چند گاهی گذشته را مرور کنی خوب است، برای من که انگار در گذشته خیلی چیزهای خوب و خاطرات دلنشین را جا گذاشته ام مانند خودزنی است، یک خود زنی سخت و زیان آور، این بار میخواهم به سراغ ایام نوروز سالهای  دور بروم، روزهایی که خانه پر بود از خنده ها و رفت و آمدهای میهمانان و دوستان و اقوام. در یکی از همین ایام پدرم که دیگر بینمان نیست برایم به عنوان عیدی و هدیه تولد یک سیستم کامپیوتری خرید و به من هدیه داد، هر چند که قبل از این اتفاق با کامپیوتر آشنایی داشتم ولی به طور جدی ورود من به دنیای رایانه از همین روزها بود. روزهایی که تمام ساعاتش با بازی، کنکاش و کنجکاوی و یادگیری مسائل کوچک و بزرگ میگذشت، روزهایی که داشتن یک اتصال اینترنت ۶۴kpbs پایدار جزء آرزوهایمان بود، چون منطقه ما محروم بود و ما روستانشین بودیم و کشاورز، کسی از مسولین به فکر اینترنت و ارتباطات ما نبود، همین حالا هم نیستند، کلا بجز چند نام با پیشوند دکتر و استاد و مهندس چیز دیگری نبودند. این روزها میگذرد و چه کسی میداند که سالها بعد از این روزهای سخت و تلخ و ملال آور به عنوان روزهای خوب گذشته یاد نکنیم. کسی چه میداند این سیاه چاله دردناک کِی به انتها میرسد. انگار ما در مدار رنج هم مسیر آه و اندوه و حسرتیم، نه برای مادیات و داشته ها و نداشته های دنیوی بلکه برای لبخند و آرامش و احساس خوبی که بعدش خبری از نگرانی فردا نباشد.

سید مهدی سلیمی/گیلان/۳۰اسفند۱۳۹۹/خانه پدری همسر

آن اواخر بیماری امانش را بریده بود، درد میکشید ولی همچنان لبخند را به خاطر داشت. وقتی که برای همیشه از کنارمان رفت من کنارش نبودم و این حسرت برای همیشه با من است. نتوانستم در آخرین لحظات حیات زمینی کنار مردی باشم که همیشه کنارم بود، بوی معرفت میداد و نیاز به هیچ عطری نداشت. سخاوتمند بود مثل باران و مهربان بود مثل خورشید. وقتی در آبشار رایانه مشغول کار روی پروژه هایم بودم بیشتر وقتها نیمه های شب به خانه برمیگشتم و به خاطر ندارم شبی را که در سکوت و تنهایی در ایوان خانه منتظرم نباشد. وقتی که هیچکس همراه نبود همیشه همراهم بود. سالهای آخر عمرش از گیلان به تهران هجرت کرده بودم برای کار، کسب تجربه و تلاش برای ترقی؛ همیشه نگرانم بود. در روزهای سرد و خاکستری آن روزهای تهران، تنها دلخوشیم شنیدن صدای گرمش از پشت گوشی همراه بود. همیشه جدی حرف میزد و سعی میکرد که متوجه نشوم که چقدر نگرانم است.
برادران و خواهران افغان به پدر میگویند قبله گاه و چقدر این لقب برازنده است برای پدر. این قبله گاه همیشه.
امروز هفتم اسفندِ هزار و سیصد و نود و نه خورشیدی مصادف با میلاد با سعادت امیرالمومنین حضرت علی (ع) است و روز پدر. این روز را به همه ی پداران سرزمینم تبریک میگویم و برای همه پدرانی که کنارمان نیستند آرمش و شادی روحشان را از خداوند مهربان مسئلت دارم.

سید مهدی سلیمی/قزوین/۰۷اسفند۱۳۹۹/منزل

از دوران کودکی و خردسالی چیز زیادی در خاطرم نیست، بجز محبت های مادر، نوازش های پدر، بازیگوشی ها و مراجعات مکرر به مطب پزشک بخاطر بیماری آسم. اما بخاطر دارم که روزها در حیاط خانه باغ روستایمان وقتی مشغول بازی بودم فکر میکردم که دنیا همین آبی دایره وار کوههایی است که شعاع دید من را پوشش میدهند. فکر میکردم دولت های خارجی که تکه کلام گوینده اخبار آن روزها بود، یعنی دهکده هایی که در جوار کوهستان مستقر هستند. با خودم فکر میگفتم یعنی یک روز میشود به آنجا سفر کرد! تا اینکه گذشت و گذشت که اوایل ۱۰ سالگی و سال چهارم دبستان پایم به تنها کتابخانه عمومی شهر باز شد. همه چیز از آنجا شروع شد. از انبوه کتابهای کوچک و بزرگ و رنگی که قفسه هایی منظم آنها را در آغوش کشیده بودند. تا آن موقع تنها کتابهایی که دیده بودم کتابهای درسی خودم و خواهران و برادرم بود و کتابی سبز رنگ که پدرم با آن به من درس قرآن میداد و البته چهار کتابی که خواهر بزرگم برایم خریده بود و همیشه در ذهنم باقی میماند؛ کتابهایی که نامشان فرانکلین در تاریکی، فرانکلین رئیس میشود، فرانکلین به مدرسه میرود و فرانکلین بیسبال بازی میکند. فرانکلین یک لاکپشتِ بازیگوشِ باهوشِ کوچک بود.

از آن روز به بعد همیشه بعد از مدرسه تنها مقصدم کتابخانه عمومی بود و بعد با هزاران فکر و اندیشه به خانه بازمیگشتم و به شوق فردای دوباره به کتابخانه رفتن به خواب میرفتم…

 سید مهدی سلیمی/قزوین/۳۰بهمن۱۳۹۹/آبشار رایانه